Masker, snaren en een duidelijke keuze. Over hoe een beetje bijsturen van mijn carrière genoeg bleek.
Vanaf het eind van de zomer begon het werk weer aan te trekken. Net toen ik na de corona ook weer nieuwe energie kreeg. Er is vast een correlatie. Ik deed mee in een voorstel voor een project met vijf mensen uit verschillende werkvelden.
Achter ons Masker draait om de persoonlijke verhalen van Rozenburgers over hun ervaringen in coronatijd. Deze persoonlijke verhalen worden in verschillende disciplines vastgelegd: in interviews tijdens lokale talkshows, in theatrale scenes tijdens een theaterroute en in een boek, om voor altijd dit deel van deze bizarre tijd in onze geschiedenis te archiveren.
Gemeente en gebied Rozenburg waren net zo enthousiast als wij. We kregen al het geld dat we nodig dachten te hebben. Ik ging aan de slag met de interviews. Voor het boek heb ik in het vorige kwartaal, net voor de tweede lockdown, de verhalen van bijna 30 Rozenburgers opgetekend. Mensen tussen de 11 en de 83 jaar, uit diverse gemeenschappen en uit diverse beroepsgroepen, waaronder een verpleegkundige op een corona-afdeling. Rozenburgers die de ziekte aan den lijve ondervonden, zeer ernstig of milder, die een dierbare verloren of bijna verloren, die ineens tegelijk thuiswerker en thuisonderwijzer waren, die hun groep 8 kamp en musical in andere vorm gegoten zagen, die zich ineens voor grote uitdagingen gesteld zagen, die niet altijd in alle maatregelen geloofden, zich door de pandemie heen worstelden en probeerden zo goed en kwaad als het ging door te leven. Elk gesprek raakte bij mij een snaar. Ik kan oprecht zeggen dat dit de mooiste klus is waar ik ooit aan heb gewerkt.
Tranen
Ik ben nu de laatste interviews aan het uitwerken. Eind januari draag ik al mijn materiaal over aan de grafisch ontwerpster die er wat moois van gaat maken. Dat weet ik zeker omdat we al vaker hebben samengewerkt. Op wat nakijkwerk, persberichten en Facebookposts na, zit dan het grootste deel van mijn werk voor deze klus er op. Ik heb ervan genoten. Zo veel verschillende mensen gesproken. Sommige gesprekken gingen zo diep dat er tranen vielen en ik ook een brok in mijn keel had. Andere interviews waren wat minder emotioneel, maar dan toch inspirerend of gewoon gezellig.
Ik heb nog niet vaak in mijn carrière gehad dat een opdracht tegelijkertijd goed betaald en leuk was. Achter ons Masker was beide. Ik weet nu dat het mogelijk is. Zolang ik maar zelf een duidelijke keuze maak voor het werk dat ik wil doen (en voor het werk dat ik niet meer wil doen).
