Schrijfwedstrijden vond ik altijd een aanslag op mijn zelfvertrouwen. Hoe vaak ik niet als finalist naar een uitreiking was gelokt om dan als vierde plaats, negende plaats, of een van tientallen naamloze ‘finalisten’ braaf te applaudisseren voor de trotse winnaars. Zonder krachtige groeihouding kon ik niet trots zijn als mijn verhaal niet die erkenning van buitenaf kreeg. Jarenlang deed ik daarom niet mee aan schrijfwedstrijden. Nu was er de Goeken Prijs, voorheen de Zilveren Strop, van lezers-community Hebban. Genoemd naar de schrijver Paul Goeken die na zijn dood thrillerauteur Suzanne Vermeer bleek te zijn. Na het lezen over de wedstrijd maakte inspiratie me krachtig. In twee avonden schreef ik het verhaal hieronder.
Donderdag 25 mei, aan de start van de Nederlandse thrillerweken, werd de uitslag bekend gemaakt. Van de 111 deelnemers ben ik uiteindelijk 33e geworden. Dit keer had ik van tevoren al besloten dat mijn inzending hoe dan ook een goed verhaal is. Ik ben geen winnaar, maar ook geen verliezer. Misschien een beetje teleurgesteld maar niet minder trots op het verhaal dan ik voor de bekendmaking was.
Ik kom er wel. Al duurt het misschien langer dan ik zou willen.
Carola’s Lot
Zelfs Annemijn van de Wetering zelf, had nooit kunnen vermoeden dat de kijkcijfers op de livestream van het YouTubekanaal Annemijnstijl.nl deze woensdagochtend ineens zo de hoogte in zouden schieten. Vandaag wordt de influencer met een vuurwapen bedreigd in haar eigen tot studio omgetoverde keuken. Het is voor elke influencer een droom om zoveel aandacht te krijgen, al voelt het voor Annemijn waarschijnlijk meer als een nachtmerrie.
Chelsea is een van de kijkers die het vanaf het begin heeft zien gebeuren. Het ene moment stond haar favoriete vlogger kaascroutons voor in een salade te bakken, het andere stond ze ineens met haar handen omhoog achter het inductiefornuis van haar zwarte hoogglans kookeiland. Nog meer dan anders zit Chelsea nu aan haar laptop gekluisterd. Ze ziet Annemijn in haar keuken staan. Even oogverblindend als anders in haar fuchsia business suit, maar met verbijstering op haar perfect opgemaakte gezicht. ‘Dit is onverwacht, meisjes,’ verklaart ze. Chelsea kan de spanning in haar stem horen. ‘Er is hier iemand met een pistool. Ik denk dat hij iets van me wil.’
Chelsea merkt dat ze haar glas met zelfgemaakte ijskoffie al een tijdje voor haar gezicht heeft gehouden, zonder ervan te drinken. Ze zuigt aan het metalen rietje. Koel en zoet. Het drankje is een van haar lievelingsrecepten van Annemijnstijl.nl. Net als de koolhydraatarme kaastoastjes en de makkelijke ovenpasta met roomkaas. Ze bestudeert Annemijns gezicht. Is dit echt? In het chatscherm verschijnen teksten van andere fans. “Gaat het Annemijn?”, “Is dit een geintje?”, “Kijk dan @Kipsateetje89” en “Ik bel de politie”.
Chelsea opent het chatscherm, maar haar vingers blijven twijfelend boven de toetsen van haar laptop zweven. Is dit een grap, zoals vorig jaar, toen Annemijn een heftige break up met haar man in scène had gezet? Toen had ze tijdens de live uitzending in haar eentje op de grote groenfluwelen bank gezeten. Omdat er daarvoor een geheimzinnig bericht op Instagram had gestaan, met een foto van een verwelkte bos bloemen, de hashtags #mooigeweest en #nieuwetoekomst, keken er nog meer mensen dan anders naar die livesessie. ‘Lieve meisjes, ik heb een mededeling,’ had Annemijn gezegd. Chelsea had de tranen al achter haar ogen voelen prikken, toen Jeroen ineens van achter de bank tevoorschijn was gesprongen met een grote bos bloemen in zijn handen. Het bleek uiteindelijk de aankondiging van een nieuwe sponsordeal met een aanbieder van een bloemenabonnement.
Chelsea bijt op de nagel van haar duim. Dit lijkt geen geintje. Daarvoor kijkt Annemijn te angstig. Dat kun je niet acteren, zelfs Annemijn niet. Haar handen trillen naast haar blonde krullen. De rechter houdt de spatel nog vast. ‘Mag ik het fornuis uitdraaien?’ vraagt ze aan iemand buiten beeld. ‘De croutons verbranden.’ Er komt inderdaad zwarte rook uit de grillpan. Blijkbaar mag het, want ze brengt haar rechterhand omlaag, drukt op een knop op het fornuis en roert even in de pan. ‘Die zijn gecremeerd,’ zegt ze met een spijtige glimlach. ‘Sorry meisjes, maar dit recept is mislukt.’ Ze steekt haar armen weer in de lucht.
Zelfs nu weet Annemijn een soort charme uit te stralen waardoor je wel van haar moet houden. Chelsea is dol op Annemijn. Ze gunt de vlogger de wereld. Annemijn is slim en mooi, maar ook heel lief. Ze heeft zelfs al een paar keer geantwoord als Chelsea iets in het chatvenster tikte tijdens een live uitzending. Ze lijkt een heel gewoon en leuk mens, alleen dan rijk en beroemd.
De indringer staat net buiten beeld. Chelsea probeert een glimp van hem op te vangen in de spiegeling van de roestvrijstalen mengkom van de keukenmachine. Er staat inderdaad iemand. Een vrij stevige persoon in een zwart sportpak met capuchon, mondmasker en zonnebril. In zijn hand een vuurwapen. ‘Wat kan ik voor je doen?’ vraagt Annemijn vriendelijk, alsof ze achter de toonbank van de Bijenkorf staat in plaats van achter haar zwarte kookeiland met witmarmeren aanrechtblad en gouden en jadegroene vegen. Chelsea bewondert haar favoriete vlogger nog meer dan anders. Zo koelbloedig blijven met een pistool op je gericht. Dat zou ze zelf niet kunnen. Chelsea heeft als zorgmedewerker voor mensen met een zware verstandelijke beperking best wel eens met een dreigende situatie te maken gehad, maar zo onverschrokken als Annemijn daar staat, reageerde ze zelf dan nooit.
‘Ik weet zeker dat alles goed komt, als je mij je laat helpen’, zegt Annemijn. ‘Waarom laat je je pistool niet zakken? Dat praat een stuk makkelijker.’
Haar stem klinkt kalm, vindt Chelsea bewonderend. Misschien een heel klein beetje gespannen, zoals laatst toen ze bij Jinek over haar roman Destiny mocht vertellen. Toen was te horen dat ze best nerveus was. Maar ze deed het fantastisch en ze kwam spontaan en slim over. Chelsea hing aan Annemijns lippen toen ze Eva Jinek en de kijkers vertelde over het verhaal en hoe ze op het idee gekomen was. Annemijn had vertelt over haar inspiratie en over de belevenissen van hoofdpersoon Destiny, waar iedere vrouw zich in kan herkennen. Chelsea had het meteen besteld. Het boek staat nu al weken op nummer één in de bestsellerlijst. De recensenten vinden het niet zo goed geschreven, maar daar trekken Annemijns duizenden fans zich niets van aan.
‘Hoe ben je eigenlijk binnen gekomen?’ wil Annemijn weten. Ze heeft haar handen iets laten zakken, maar ze hangen nog steeds ter hoogte van haar oren. Chelsea kan wel huilen. Dat haar idool dit moet overkomen! Ze kan haar echt niet missen. Ze is al een trouwe fan van Annemijnstijl.nl sinds die haar vlog vier jaar geleden startte. Bijna dagelijks neust Chelsea rond op de website. Het is haar lijfblad, maar dan online. Alsof Annemijn alles speciaal voor haar maakt. Recepten, beautytricks, lifehacks voor het huishouden, opvoedtips en grappige sketches met haar knappe Jeroen en hun snoezige peuterdochtertje River Rose. Chelsea smult ervan. En ze laat zich er met liefde door inspireren. Ook nu is ze er speciaal voor gaan zitten. Op haar groene bank met schapenvachtkussentjes, de budget-versie van die van Annemijn. Bijklets-Woensdag, elke week vaste prik na het schoonmaken. Gehuld in haar velours huispak uit Annemijns webwinkel, met een glas zelfgemaakte ijskoffie.
Chelsea neemt nog maar een slok. Het smaakt haar vandaag niet. Ze is bezorgd om Annemijn. Net als de vele fans die live zien hoe ze onder schot wordt gehouden. Veel meer kijkers dan ooit, ziet Chelsea. De chat is bijna onleesbaar, zo snel komen er steeds nieuwe berichten binnen. “Hou vol!”, “Destiny4Ever”, “Dat is mijn vader!” en “Schiet dan”. Zou de politie al onderweg zijn? Heeft het nut als Chelsea 112 belt? Of hebben al heel veel fans van Annemijn dat inmiddels gedaan?
‘Wil je dat ik de camera uitzet?’ vraagt Annemijn. ‘Dat praat misschien makkelijker.’
‘Nee’, roept Chelsea geschrokken uit. Ze wil echt niet missen wat er gebeurt.
‘Nee’, klinkt een stem. Een vrouwenstem. Wie praat er?
Een tweede persoon loopt van rechts het beeld binnen. De indringer. In een zwart sportpak, met vuurwapen. Het is een vrouw, blijkt, als ze haar zonnebril en mondkapje afdoet en op het aanrecht legt.
Annemijn slaat haar hand voor haar mond. Ze staat perplex, zo toont ze met haar houding en mimiek. ‘Carola?’ vraagt ze dan. Ze wendt zich tot Chelsea en de andere kijkers. ‘Dit is mijn vriendinnetje Carola van der Wind. Ze heeft de huissleutel omdat ze altijd voor onze planten zorgt als wij op reis zijn.’
Nu kijkt ze opzij. ‘Waar ben je mee bezig, schat? Dit is niet zo’n slimme actie. Zo kan je gearresteerd worden.’
‘Vriendin?’ vraagt de vrouw. ‘Ga jij zo met je vriendinnen om?’
‘Ik hou ze in ieder geval niet onder schot’, zegt Annemijn met de ondeugende blik die Chelsea van haar kent als een grap uithaalt. Dat doet ze vaak genoeg. Pranks aan de telefoon en met mensen op straat. Zo grappig als mensen dan zien dat ze door de enige echte Annemijn zijn beetgenomen! Maar deze vrouw lijkt er niet zo om te kunnen lachen. Ze houdt het pistool nog steeds op dezelfde hoogte, gericht tussen Annemijns borsten.
Wat gebeurt er allemaal? Chelsea moet over een uurtje de deur uit om te gaan werken, maar als de situatie dan nog zo is, blijft ze op haar mobieltje kijken. Ze moet weten hoe dit afloopt. Waar blijft de politie toch? Zal ze 112 bellen? Misschien heeft juist niemand dat gedaan, omdat iedereen denkt dat iemand anders al heeft gebeld. Ze pakt haar mobieltje. Twijfelt. Hoort ze sirenes? Is dat hier of bij Annemijn in de buurt?
‘Ik heb het pistool, maar jij bent de echte crimineel’, zegt de vrouw met een luide stem die door de emotie een beetje overslaat. Ze doet haar capuchon af en onthult een warrig kort, donkerblond kapsel en een beetje bolle, rood aangelopen wangen. Ze draagt helemaal geen make-up. Zo naast de elegante Annemijn ziet ze er best lomp uit. Ze is vast zo’n vriendin die je alleen maar uit medelijden blijft spreken. Chelsea heeft er ook wel eens een gehad. Ze probeerde de relatie te laten doodbloeden, maar Marina bleef maar bellen en appen, zelfs als zij haar negeerde. Het duurde maanden, voor Chelsea eindelijk niets meer van haar hoorde.
‘Ik ben een crimineel’, zegt Annemijn met een grijns. ‘Ben jij dan de politie?’ Ze lacht haar parelwitte tanden bloot. Chelsea proest het uit, ondanks de situatie. Zo koelbloedig als Annemijn hiermee omgaat. Dat maakt haar een echte ster.
‘Hou op!’ schreeuwt Carola. ‘Ik meen het!’ Ze doet een stap naar voren en duwt het pistool tegen Annemijns linkerslaap. Chelsea hapt naar adem. Die vrouw is echt boos en gevaarlijk.
‘Lieverd…’, zegt Annemijn zacht.
‘Niets lieverd!’ snauwt Carola. ‘Ik wil dat je het bekent. Hier. Nu. Iedereen moet weten wat je gedaan hebt.’
Chelsea moet even diep inademen, anders gaat ze hyperventileren. Ze voelt haar hart bonzen in haar vingertoppen. De politie is in ieder geval onderweg naar Annemijn. De sirenes zijn nu duidelijk te horen. Misschien zijn ze er al en staan ze bij de villa om het juiste moment af te wachten. Als ze maar voorzichtig zijn. Die Carola is tot alles in staat. Als dit maar goedkomt, wenst Chelsea. Als Annemijn het maar overleeft. Chelsea bijt de nagel aan haar duim kapot. Een keiharde kunstnagel, gewoon gebarsten. Chelsea lijkt wel banger dan Annemijn, die met de loop van een pistool tegen haar hoofd gewoon vriendelijk in de camera blijft kijken.
De telefoon gaat. Chelsea schrikt ervan. Niet bij Annemijn. Haar eigen mobieltje. Ze kijkt op het scherm. Jordy. Ze drukt op het groene hoorntje en wendt haar blik zo snel mogelijk weer op de live uitzending op haar laptop . ‘Zie je het ook?’ begroet ze haar vriend.
‘Het is bizar!’ antwoordt hij. ‘De hele afdeling kijkt nu. Het is zelfs op het nieuws!’
Chelsea pakt de afstandsbediening en zet de televisie aan. Inderdaad, op het NOS Journaal staat presentator Saïda Maggé voor een scherm waarop de keuken van Annemijn te zien is. De beelden van de televisie lopen iets achter op die van internet. Het geluid staat uit, maar Chelsea kan zien dat ook Saïda onder de indruk is.
‘Ik hoop niet dat ze haar doodmaakt’, zegt Jordy. ‘Dit is jouw lievelings-YouTuber toch? Die van de vloer?’
Chelsea knikt, te emotioneel om iets te zeggen. Nu Jordy het ook ziet lijkt het nog echter.
‘Chels?’ klinkt Jordy’s stem bezorgd.
‘Ja,’ weet ze uit te brengen, ondanks de brok in haar keel. Die schitterende houten visgraatvloer als Annemijn in haar villa heeft liggen, kunnen Chelsea en haar vriend binnenkort eindelijk ook betalen, al is het de goedkopere vinylversie van de bouwmarkt. Chelsea krijgt nu eenmaal niet zomaar ergens sponsordeals voor. Gelukkig heeft haar vriend gouden handjes. Haar lieve Jordy heeft haar ook geholpen met het maken van een grijze gecapitonneerde bedombouw, die als twee druppels water lijkt op die van Annemijn en Jeroen.
Ooit hoopt Chelsea Jordy zover te krijgen dat hij met haar een kindje wil maken. Chelsea droomt van een klein meisje, dat net zo schattig en eigenwijs is als de kleine River Rose. Die kan al zo lekker brutaal uit de hoek komen. Als River Rose haar moeder straks nog maar heeft. Chelsea snikt. Nu ze Jordy’s stem hoort, wil ze niets liever dan in hem wegkruipen, waar het warm is en waar de boze buitenwereld wat verder weg lijkt.
‘Kun je thuiskomen?’ smeekt ze.
‘Ik kan hier echt niet weg, moppie. Maar vanavond zijn we samen, oké? Moet jij werken?’
‘Middag tot acht uur.’
‘Dan zie ik je vanavond.’
‘Ik ben bang.’
‘Het komt goed schatje. Love you.’
‘Love you too.’
Hij hangt op. Chelsea huilt. Ze wil Jordy. Ze wil niet meer zien hoe Annemijn wordt bedreigt. Ze kan niet stoppen met kijken.
‘Zeg het’, snauwt Carola met overslaande stem. De vrouw is zo gespannen. Straks laat ze het pistool per ongeluk afgaan.
Annemijn lijkt bang nu. Ze heeft een frons tussen haar wenkbrauwen, terwijl ze vorige week nog liet zien hoe die werd weggespoten door een dokter met een injectienaald. Gesponsord.
‘Wat wil je dat ik zeg?’ vraagt ze. Haar stem klinkt scheller dan anders. Ze is bang. Wie zou dat niet zijn?
‘De waarheid’, zegt de vrouw. ‘Jij hebt iets van mij gestolen. Dat moet de wereld weten.’
‘Gestolen?’ vraagt Annemijn. Ze lijkt echt niet te weten wat de vrouw bedoelt.
Waarom doet de politie niets? Chelsea wordt gek als dat mens Annemijn live voor de camera doodschiet. Ze staat op en begint door de kamer te ijsberen. Kon ze maar iets voor Annemijn doen. Wat bedoelt dat enge mens toch?
‘Zeg. Het. Nu!’ De vrouw heeft het pistool nu met twee handen beet.
‘Niet schieten’, smeekt Annemijn. Een traan trekt een zwart mascaraspoor over haar wang. ‘Ik geef het toe. Ik heb hem van je afgepakt.’
Chelsea duikt weer op de bank, met haar gezicht dicht bij het scherm. Hoorde ze dat nou goed? Wat heeft Annemijn gedaan?
‘Ik heb hem afgepakt’, verkondigt Annemijn nu, bijna plechtig.
‘Wat heb je afgepakt?’ vraagt Carola streng.
‘Je vriendje. Je vriendje Thomas. Sorry. Echt. Duizend maal sorry.’
Annemijn lijkt er oprecht spijt van te hebben. ‘Het was op de middelbare school’, legt ze haar publiek bijna nederig uit. ‘Thomas ging met Carola en op het Kerstbal werden wij verliefd op elkaar.’ Ze wendt zich tot Carola. ‘Het spijt me dat jij er nog steeds zo’n verdriet om hebt. Ik dacht dat dit al ver achter ons lag.’
Chelsea pakt haar glas en neemt een paar grote slokken ijskoffie. Te snel gedronken. De kou klopt pijnlijk tussen haar ogen. Dus Annemijn heeft als puber iemands verkering afgepakt en die wilde nu dat ze daarvoor excuses aanbood voor het oog van duizenden kijkers. Chelsea zucht en kneedt de huid tussen haar wenkbrauwen. De wereld wordt steeds gekker. In ieder geval heeft Annemijn sorry gezegd. Gaat Carola dan nu weg? Wordt ze gearresteerd? Gaat iemand nog ingrijpen in deze idiote situatie? Dat wapen zit daar nog steeds in Carola’s handen, gericht op het hoofd van die arme Annemijn.
‘Dat is niet wat ik bedoelde’, merkt Carola op.
‘Wat dan?’ roept Chelsea uit. Deze situatie geeft haar meer stress dan gedoe tussen bewoners op haar werk.
‘Ik weet niet wat je bedoelt’, verklaart nu ook Annemijn. ‘De politie is hier. Zullen we het er rustig buiten beeld over hebben?’ Ze kijkt recht de camera in. ‘De politie is inmiddels ook gearriveerd. Meisjes, ik ga afsluiten, maar ik beloof…’
‘Niet afsluiten!’ gilt de vrouw. Ze doet iets met het pistool en er is een harde klik te horen, die Chelsea kippenvel bezorgt. ‘Ik schiet als je nu de verbinding verbreekt.’
‘Oké’, zegt Annemijn zalvend, haar handen met de palmen vooruit voor haar gezicht. ‘Oké. We zijn nog steeds live. De politie staat hier voor de deur. Carola, meisje, we kunnen hier nog steeds allemaal goed uitkomen. Waarom leg je het pistool niet opzij? Als ik het de politie lief vraag, willen ze hun wapens vast ook wel wegdoen. Dan gaan we er rustig over praten en kan iedereen hier straks rustig weer weg.’
Het pistool blijft op Annemijns hoofd gericht. Carola’s gezicht is gespannen. Ze ziet bleek, maar haar wangen blijven rood. Haar handen trillen. ‘Ik wil dat je sorry zegt dat je mij mijn leven hebt afgepikt.’ Carola praat zacht, maar elk woord is duidelijk te horen.
Chelsea slurpt het laatste restje ijskoffie op. Die Carola weet niet van ophouden.
‘Sorry dat ik je leven heb afgepikt’, verklaart Annemijn op een toon die eerder geërgerd dan berouwvol is. Ze geeft met haar rechterhand haar lange blonde haar een zwaai, zodat het beter over haar schouder valt.
Ze kijkt Carola ineens opgewekt aan. ‘Hee, ik heb een idee. Zal ik jou anders aan een leuke vriend helpen? Dan doen we wat aan die wenkbrauwen en geef ik je een make-over. Fake it till you make it. En dan zet ik mijn fans in om voor jou een enorm leuke, single man te scoren. Wat zeg je daarvan?’ Ze slaat haar handen enthousiast in elkaar. ‘Ik heb er zin in!’
Carola voelt even met een verbouwereerd gezicht aan haar wenkbrauwen. Dan grijpt ze het pistool weer steviger beet. ‘Ik wil geen man. Ik wil jouw excuses.’
‘Ik heb sorry gezegd!’ Annemijn klinkt boos. ‘Wat wil je nou nog meer?’
‘Je hebt iets belangrijks van me gestolen en ik wil dat je nu toegeeft dat het van mij is.’
Chelsea kauwt op een ijsblokje en piekert zich suf wat het is dat de influencer gestolen kan hebben. Waarom ze iets gestolen zou hebben van Carola, terwijl ze het in alle opzichten beter heeft dan zij.
‘Zeg het’, gebiedt Carola op zachte toon. ‘Zeg je fans wat je gestolen hebt.’
‘Jemig’, verzucht Annemijn, met draaiende ogen.
‘Anders zeg ik het zelf.’
Ineens transformeert Annemijns gezicht. Chelsea schrikt ervan. Zo kwaad heeft ze haar favoriete influencer nog nooit gezien. Annemijns ogen knijpen samen en haar volle lippen trekken samen tot twee dunne streepjes. Ze zuigt haar wangen zo sterk naar binnen toe, dat haar jukbeenderen een centimeter uitsteken.
‘Zeg jij het maar dan’, briest ze, ‘Want ik heb geen flauw idee waar je steeds over aan het wauwelen ben.’
‘Ik wil dat je het zelf zegt.’
‘Dat gaat niet gebeuren.’
‘Dan schiet ik.’
‘Schiet maar.’
‘Niet schieten!’ roept Chelsea wanhopig. Ze knijpt haar ogen dicht. Het liefst zou ze de laptop dichtklappen, maar ze moet weten hoe dit afloopt.
De twee vrouwen staan tegenover elkaar. De een met een pistool gericht op het gezicht van de ander. De ander met haar armen over elkaar en een woedend gezicht. Chelsea kijkt tussen haar vingers door. Ze wil niets missen maar is doodsbang iets te zien of horen dat ze nooit meer kwijt kan raken. Wat gaat er nu gebeuren? Gaat Carola schieten? Is ze samen met de rest van het land getuige van een moord? Ze wil het niet zien en knijpt haar ogen dicht. Gespannen wacht ze op het schot.
Ze hoort de vrouwen ademen. Het geronk van een helikopter die rondjes boven de villa van de internetster vliegt. Het duurt lang. Gaat Carola schieten? Chelsea houdt haar adem in.
Dan hoort ze gesnik. Carola huilt. Ze huilt, maar ze schiet niet.
‘Je hebt mijn boek gestolen’, snikt Carola. ‘Destiny is van mij.’
‘Lieverd, doe nou niet zo raar’, sust Annemijn. Ze draait zich naar de vrouw, maar die zwaait het pistool op en neer en Annemijn doet langzaam een stap naar achteren. Haar armen gaan iets verder omhoog. Chelsea vindt dat ze er eerder geïrriteerd dan angstig uitziet. Ze gaat verzitten. Ze zat zo krampachtig in elkaar gedoken, dat haar been nu slaapt.
‘Ik schrijf al heel lang aan het manuscript’, zegt Carola. ‘Toen ik je er vorig jaar over vertelde, heb je het idee gestolen.’
‘Ik heb Destiny niet gestolen’, verklaart Annemijn. Ze kijkt recht in de camera om haar onschuld te benadrukken. Haar blik is ernstig. Haar grote ogen met de lange wimpers lijken blauwer dan ooit. Zo onschuldig als een engel. Niemand zal Carola geloven. Ook Chelsea gelooft er niets van dat Annemijn, die zelf zo succesvol is, het verhaal van een ander gestolen zou hebben.
‘Ik heb Destiny zelf geschreven’, zegt Annemijn plechtig. ‘Met hulp van een redacteur, dat wil ik best toegeven. Jasmijn van der Ven, van de uitgeverij, heeft me geholpen mijn ideeën op papier te zetten. Samen hebben wij Destiny geschreven. Maar het was mijn idee, mijn verhaal.’
Carola schudt wild haar hoofd. ‘Dat is niet waar. Ik had het al op papier gezet’, jammert ze. Ze veegt met de rug van haar hand, over haar wang. Chelsea ziet snot glinsteren. ‘Ik ben al jaren geleden aan het manuscript begonnen en het hoofdpersonage heet niet Destiny. Ze heet Lot.’
Annemijn snuift. ‘Dat is een stomme naam. Zo oubollig.’
‘Het is de naam die ik verzonnen had’, houdt Carola huilend vol. ‘Lot was van mij.’
Annemijn zucht diep. ‘Ik moet wijn’, verklaart ze. ‘Jij ook een glaasje Chardonnay?’
‘Nee dank je’, klinkt Carola’s bibberende stem.
‘Tuurlijk wel’, oordeelt Annemijn. ‘Dat zal je goed doen, schat.’ Ze zet een grote stap naar rechts. Carola pakt het pistool weer met twee handen beet. ‘Denk eraan dat de beveiliging er af is’, zegt Annemijn op gespeelde opgewekte toon. ‘Niet de trekker overhalen.’ Het klinkt eerder alsof ze een vriendin waarschuwt dat haar schoenveter los is, bedenkt Chelsea eerder verbaasd dan bewonderend.
De influencer opent haar glimmende Amerikaanse koelkast en haalt een fles wijn uit de deur. Ze glimlacht alsof ze op de rode loper staat in plaats van in haar eigen keuken met een vuurwapen op zich gericht. ‘Je weet wat ze zeggen: het is pas crisis als de wijn op is.’ Ze duwt de koelkastdeur met haar heup dicht, stapt met de groene fles terug naar het aanrecht en wijst opzij, naar iets ter hoogte van Carola’s knie. ‘Daar staan de glazen. Zou je zo lief willen zijn?’
Carola twijfelt. Terwijl ze Annemijn niet uit het oog verliest en het wapen op haar gericht houdt, bukt ze. Ze komt weer omhoog met een wijnglas en zet het op het aanrecht, tussen hen in.
‘Neem er zelf nou ook een’, zeurt Annemijn. ‘Daar knap je van op.’ Ze wrijft in haar oog. Haar valse wimper laat gedeeltelijk los. ‘Een wimpercalamiteit’, grapt ze en duwt de lashes terug op haar ooglid.
Chelsea moet nog eten en eigenlijk moet ze zich gaan verkleden als ze op tijd op haar werk wil komen. Op woensdagochtend heeft ze meestal vrij en stofzuigt ze in haar huispak alle kamers, net als vanmorgen. Ze is altijd ruim op tijd klaar voor de livestream van Annemijn en daarna doet ze haar werkkleding aan. Vandaag loopt het allemaal uit. Ze zou in haar huispak naar de woongroep kunnen gaan. Het is niet alsof de cliënten het verschil zien. Een raar idee dat ze op de groep geen van allen op de hoogte zijn van de situatie met Annemijn. Zelf als Carola haar neerschiet en ze overlijdt, is er geen cliënt daar in geïnteresseerd. Ze kennen Annemijn niet eens. Het is daar zo’n andere wereld. Chelsea blijft nog even op de bank zitten.
Annemijn heeft de dop van de fles geschroefd en schenkt het glas vol. ‘Dit is eigenlijk een glas voor rode wijn’, zegt ze. ‘Maar, soit. Hier gaat meer in. Zeker weten dat je niet meedoet?’
Carola schudt het hoofd.
‘Dan niet. Proost!’ Ze neemt een paar flinke slokken. Haar lipstick blijft achter op de rand van het wijnglas.
‘Het is niet eerlijk’, verkondigt Carola met een verdrietige uitdrukking op haar gezicht. ‘Jij hebt altijd alles mee gehad.’
Ze ziet niet wat Chelsea en de kijkers zien, dat Annemijn de andere kant op kijkt en verveeld met haar ogen rolt.
‘Voor mij is het leven nooit zo gemakkelijk geweest als voor jou’, klaagt Carola verder. ‘Bij jou kwam alles aanwaaien. Ik had nergens geluk mee. Geen geld, geen knap uiterlijk, geen vriendjes. Op school moest ik keihard werken voor magere voldoendes, terwijl jij alles cadeau kreeg. Niet omdat je zo slim was of zo goed je best deed, maar omdat je zo bedreven was in het bewerken van de leraren. Alles kreeg je van ze gedaan.’
Chelsea grinnikte. Daar zag ze Annemijn inderdaad wel voor aan. Die had wel eens foto’s uit haar middelbare schooltijd op Instagram gezet. Zelfs als puber had ze er fantastisch uitgezien. Een vlekkeloze huid, dik glanzend blond haar en een figuur als een topmodel. Geen puistjes, geen beugel en geen vetrolletjes. Alsof ze op een avond als schattig meisje was gaan slapen en de volgende ochtend was wakker geworden als knappe vrouw.
‘Het is een spel’, verklaart Annemijn, zelfverzekerd, ondanks de vervaagde lippenstift, de mascarastrepen op haar wangen en de loshangende kunstwimper die haar oog laat tranen. ‘Als je je aan de spelregels houdt, win je’, doceert ze. ‘Ik heb de regels geleerd en zo heb ik het spel naar mijn hand gezet. Dat had jij ook kunnen doen.’
‘Dat is niet waar’, roept Carola uit. ‘Ik heb me aan de regels gehouden, maar ik heb verloren.’
Annemijn glimlacht hoofdschuddend. ‘Dat is lulkoek. Dan heb je niet hard genoeg gewerkt.’
Carola’s gezicht betrekt. Ze heft het pistool en schiet.
Chelsea knijpt haar ogen dicht en duikt ineen. Ze hoort Annemijn gillen. Het geluid van brekend glas. ‘Jezusmina’, hoort ze dan. Annemijns stem. Voorzichtig kijkt ze naar het scherm. Annemijn staat daar nog, met een verbouwereerd gezicht, en in haar hand de steel en de voet van het wijnglas. De rest is in honderden stukjes uiteen gespat, toen het glas werd doorboord door de kogel.
‘Houd je bek’, zegt Carola, ijzig kalm. ‘Nu ben ik aan de beurt.’
Annemijn knikt langzaam.
‘Dit is de politie’, klinkt een mannenstem, zo te horen via een megafoon. ‘Blijft u alstublieft kalm.’
‘Ik ben kalm’, verklaart Carola op bedaarde toon. ‘Ik wil alleen dat iedereen weet dat het boek Destiny door mij bedacht is en dat het Lot hoort te heten.’
Annemijn zet met trillende hand het overbleven stuk glas op het aanrecht. Het blijft rechtop staan. Als een grote glazen spijker. ‘Je hebt je zegje gedaan. Wat nu?’
‘Nu ga jij je excuses maken.’
‘Waarvoor in vredesnaam?’
‘Omdat je mijn boek hebt gestolen en mijn leven hebt afgepakt.’
Annemijn begint te lachen, maar sluit snel haar mond als ze Carola’s ijzige blik ziet.
Wanneer gaat de politie ingrijpen? Ze hebben de villa omsingeld. Er staat zelfs een politiewagen in de tuin, ziet Chelsea op het scherm. Zelfs vanuit de lucht wordt de villa in de gaten gehouden. Op het NOS Journaal is te zien dat er vier politiewagens en een heleboel anders auto’s in de straat van de influencer staan. Er staat zelfs een witte bestelbus met een satellietschotel erbovenop. Televisie.
‘Oom Agent, u mag gerust binnenkomen’, mompelt Annemijn.
‘We kennen elkaar al bijna twintig jaar’, vertelt Carola. ‘En bijna twintig jaar lang heb ik gewenst dat er iets van jouw magie op mij zou afgeven. De bevallige bijenkoningin en haar middelmatige werkbijtje. Ik schreef jouw opstellen en ik leidde de drogist af, zodat jij je zakken kon volproppen met make-up en oorbellen. Ik deelde mijn zakgeld met jou en deed of ik niet doorhad dat je me stilletjes belachelijk maakte met je knappe vriendinnen. Ik hield in de club jouw tasje vast als je met een van de vele bewonderaars de dansvloer opging en ik loog tegen je ouders als je stiekem bij een vriendje bleef slapen.’
Annemijn heeft ondertussen de strijd met haar loslatende kunstwimpers opgegeven en trekt de valse lashes van beide ogen los. Ze kijkt naar haar handen met de wimpers, van de een naar de ander, en gooit ze dan op de grond. Ze haalt haar rechterschouder even op. Met alleen haar eigen wimpers ziet ze er anders uit. Gewoner, vindt Chelsea. Ze kan zich helemaal voorstellen hoe Carola haar best deed om bij de influencer in het gevlei te komen. Zou ze niet zelf hetzelfde hebben gedaan?
Carola gaat onverstoorbaar door met haar verhaal. ‘Ook toen we volwassen waren bleef ik hopen dat ik ook eens iets van jouw geluk zou krijgen. Ik deed alles voor je en ik accepteerde dat het eenrichtingsverkeer bleef. En terwijl jij steeds meer succes kreeg, bleef ik maar hangen op de administratieafdeling van het gemeentehuis. Jij doceerde op Instagram en YouTube dat het leven maakbaar is. Dat je het zelf zo leuk kan maken als je zelf wil. Ik spelde elk berichtje en ik bestudeerde elke video. Mij is het nooit gelukt.’
Er staat iets te gebeuren, ziet Chelsea op televisie. De politieagenten, allen met helmen op en dikke zwarte kogelvrije vesten over hun uniformen, verzamelen zich voor de deur van de villa. In de keuken van datzelfde huis weten Annemijn en Carola nog van niets. Chelsea sprint naar de keuken, rukt de koelkast open, grist er een doosje smeerkaas uit, geeft de deur een duw, rent naar het aanrecht en grijpt de glazen pot met toastjes. Binnen enkele seconden is ze terug in de huiskamer. Ze heeft nog niets gemist, ziet ze tot haar opluchting. Carola is nog steeds bezig aan haar monoloog.
‘Elke avond, ook in het weekend, heb ik aan mijn manuscript gewerkt’, verkondigt ze. ‘Het verhaal over Lot, míjn Lot. Ik las stapels literatuur, leerde stijlmiddelen herkennen en toepassen en probeerde te achterhalen wat een goede roman een goede roman maakt.’
De politieagenten tillen een soort boomstam met handvatten op. Chelsea herkent het van series en films. Ze gaan de deur open rammen. Maar hoe kunnen ze op tijd in de Annemijns keuken zijn? Carola heeft alle tijd om te schieten voor ze haar overmeesterd hebben. Chelsea pakt een toastje en dipt het in de smeerkaas, zonder haar blik van het tv-scherm af te wenden. Af en toe kijkt ze naar het scherm van de laptop. Elk moment kan de politie binnenvallen. En Annemijn en Carola weten van niks.
‘Ik droomde van jouw leven’, vertelt Carola. ‘En via mijn boek hoopte ik het te bereiken. Als dat uitgegeven zou worden. Ik droomde al van het Boekenbal. Dat ik daar voor één keer in een mooie jurk mocht staan. Misschien was ik ongeduldig toen ik het je vertelde, maar ik was zo enthousiast. Ik geloofde er echt in, dit keer. Lot kon een bestseller worden. Toen zag ik je ineens bij Jinek. En je vertelde over mijn boek, mijn Lot. Ik was compleet…’
Met een krijs grijpt Annemijn de steel van het wijnglas en duwt dat in Carola’s gezicht. Die gilt het uit, terwijl het bloed over haar wang begint te stromen. Het pistool gaat af. Chelsea slaat haar handen voor haar gezicht. Tussen haar vingers door ziet ze hoe Annemijn in elkaar duikt, maar meteen weer overeind komt,. Haar gezicht een bijna monsterlijk masker van woede en doorgelopen make-up. Ze steekt het glas nogmaals in de richting van Carola. Die wankelt naar achteren.
Op dat moment stormt een groep politieagenten de keuken binnen. Met een snelle blik op de tv ziet Chelsea inderdaad dat het arrestatieteam de villa is binnengevallen. De chique voordeur hangt schuin in de hengels. In de keuken worden beide vrouwen overmeesterd. Het gezicht van Carola bloedt hevig. Dan stopt de live feed. Precies op tijd kan Chelsea naar haar werk vertrekken.
Drie jaar later
Chelsea hangt op de bank en speelt Candy Crush Saga op haar smartphone. Ze moet eigenlijk naar bed gaan, wil ze morgen een beetje fit zijn, maar ze moet en zal vanavond de talkshow van Jinek zien. Ze is ontzettend benieuwd naar een van de gasten van vanavond. Carola, de schrijfster van de bestseller Lot is in de studio. Chelsea heeft haar al even aan de tafel zien zitten, maar pas na de commercials gaat Eva Jinek met haar praten.
Jordy ploft op de bank naast Chelsea. ‘Die kleine slaapt weer. Het flesje ging erin als koekjessap’, meldt hij.
‘Misschien slaapt ze weer de hele nacht door’, zegt Chelsea hoopvol.
‘Drie nachten op een rij, dat zou mooi zijn. Is die bajesklant al aan het woord geweest?’
‘Ze heet Carola en ze is hartstikke lief’, zegt Chelsea quasi-beledigd. Ze weet dat Jordy Carola’s boek Lot ook gelezen heeft en het goed vond. Er zijn maar weinig mensen die het niet gelezen hebben, na alle ophef over de diefstal door Annemijn van de Wetering.
Carola werd veroordeeld tot een gevangenisstraf voor het binnendringen van Annemijns huis en het bedreigen van de influencer. In de gevangenis werd het boek in de originele versie, die van Carola uitgegeven. Het werd een bestseller. Zelfs de versie van Annemijn was niet zo’n succes geweest. Ook het vervolg, Lots Bestemming, over Lots leven als gevangene in de vrouwenvleugel, werd goed verkocht. Slechts enkele weken nadat ze vrijkwam, was Carola eregast op het Boekenbal.
Chelsea volgt Carola op alle social media. Wat zij plaatst, voelt op een of andere manier echter dan de berichten van veel andere influencers. Ze spreekt namens gewone mensen met een gewoon huis en een gewone baan. Daarom volgt Chelsea Annemijnstijl.nl ook niet meer. Het begon op te vallen dat Annemijn een soort toneelstuk filmde, over een perfecte vrouw in een perfect decor. Veel gekopieerde content ook. Al Annemijns beautytips, recepten, sketches met Jeroen en zelfs de grappige uitdrukkingen van de kleine River Rose had Chelsea al eens op andere websites en apps gezien.
Vanavond spreekt Carola bij Jinek over haar nieuwe plannen. Een nieuw boek? Er wordt ook gehint op een verfilming van Lot en Lots Bestemming. Heel spannend in ieder geval, en hoewel ze hier op de bank al bijna zit te slapen, blijft Chelsea kijken.
Jinek is terug van de break. Chelsea krijgt een por in haar zij. ‘Wakker worden’, zegt Jordy grijnzend. Ze port hem terug. Hij grijpt haar arm en trekt haar tegen zich aan. Hij ruikt lekker.
‘Wil je knuffelen?’ vraagt hij plagerig.
‘Ik wil kijken, dus stil’, zegt ze en legt haar hoofd tegen zijn schouder.
Daar zit Carola in een chique witte jurk. Ze glimlacht. Had ze altijd al zulke witte tanden? Haar haren zijn lang en vol en hebben een glanzend bruine kleur. Ze is flink afgevallen en dat brengt de mooie vorm van haar gezicht met opvallend uitstekende jukbeenderen naar voren. Het litteken op haar wang is bijna niet meer te zien. De ooit een beetje onopvallende binnendringer in Annemijns webwereld, lijkt ineens van de catwalk weggelopen.
‘We kennen allemaal het opmerkelijke verhaal van de totstandkoming van Carola’s eerste boek’, vertelt Eva Jinek de kijkers thuis. Carola knikt vriendelijk lachend op de woorden van de talkshowpresentatrice.
‘Wauw, tieten’, zegt Jordy vol ontzag. Chelsea geeft hem nog een duw, maar ze moet toegeven dat Carola’s borsten erg opvallen. Het kan door het duizelingwekkend diepe decolleté komen. Op eerdere beelden van de auteur, vooral Instagramfoto’s in het blauwgrijze uniform van de gevangenis, sprong Carola’s boezem nooit zo in het oog. De grijze muis is getransformeerd tot glamourpoes.
‘Ze had er een gevangenisstraf voor over om Lot in haar eigen versie uit te brengen’, gaat de presentatrice verder. ‘Van zelfbenoemd loser werd ze bestsellerschrijfster en nu is ze hier: Carola van Dijk.’
‘Carola van D.’, hoort Chelsea Jordy zeggen. Ze knijpt hem in zijn bovenbeen. ‘Stil nou!’
‘Was je huidige leven die jaren achter tralies waard?’ wil Eva Jinek weten.
Op dat moment klinkt er een kreet, een soort woedende oergil. De presentatrice, de schrijfster en het publiek achter hen kijken geschrokken naar iets dat buiten beeld aan de rechterkant van de camera plaatsvindt. ‘Jij!’ klinkt een vrouwenstem in de studio, onversterkt, maar duidelijk verstaanbaar. ‘Jij hebt mijn leven gestolen!’
Het beeld van een andere camera wordt getoond. Daar staat een vrouw tussen het zittende publiek. Ze ziet er wat slonzig uit in een vormeloos huispak. Slordige slierten vaalblond haar met donkere uitgroei en een bleek gezicht met wallen zonder enige make-up, glimmend onder de studiolampen. Chelsea gaat overeind zitten. Is dat niet…?
‘Dat is toch die Annemijn?’ roept Jordy uit.
‘Wat bedoelt u precies met uw leven gestolen?’ klinkt Eva Jineks stem.
De vrouw wijst naar Carola. Ze staat overeind tussen enkele andere mensen in het publiek, die angstvallig van haar afdraaien. ‘Ik had alles, een mooi huis, fans, sponsors en dat kutwijf heeft het van me weggenomen.’
Eva Jinek en Carola komen weer in beeld. Carola kijkt bijna hooghartig in de richting van de indringer. ‘Annemijn van de Wetering’, zegt de talkshowhost op strenge toon. ‘Je overvalt ons enigszins. ‘Zullen we…’ Ze wordt onderbroken door gegil vanuit het publiek. De gezichten van de presentatrice en haar gast vertrekken in angst. Dan klinkt er een schot. Carola schokt naar achteren.
Chelsea duikt weg in de omhelzing van haar man, maar kan haar blik niet losrukken van het scherm. Nog net is te zien dat de schrijfster op haar stoel in elkaar zakt, terwijl een rode vlek zich verspreidt over haar witte jurk. Dan verdwijnt het studiobeeld. Op het televisiescherm verschijnt het testbeeld met de tekst Even geduld aub.